ANG HULING GABI... (Part 1)

Ngayon na ang huling gabi ng Misa de Gallo.  Ito na din marahil ang huling gabi na makikita at makakausap ko si pa Nate at yun ay kung magsisimba pa siya… Natigilan ako bigla sa naisip ko, wag naman sana… Bigla na namang nagbago ang timpla ko. Nagpahinto tuloy ako sa paglalakad., parang ayoko na ‘atang magsimba.

Pero huli na din ang lahat, halos hindi ko na namalayan na nakarating na pala ako sa simbahan.

Sa dating pwesto namin ni Nate ako naupo. Tahimik akong naghintay sa kanya. Nakakapanibago, ako na talaga ngayon ang nag-aantay at naghahanap sa kanya, mga bagay na dati, si Nate ang madalas na gumagawa. Naka-ilang ulet din akong tumingin sa cellphone ko para silipin kung nag-text na siya pero wala pa din. Halos mabali na din ang leeg ko sa kakalingon at kahahanap sa kanya pero mi anino niya ay hindi ko makita. Pakiramdam ko pa ang damot-damot ko na dahil ilang beses nang may nagtangkang umupo sa tabi ko pero patuloy ang tanggi at sinasabing may kasama ako kahit wala naman talaga at di din ako sigurado kung darating ang taong hinihintay ko. Malapit na kasing magsimula ang misa kaya dumarami na ang mga tao at nagkakaubusan na ng upuan sa simbahan.

Maya-maya pa ay naramdaman ko na ang dalawang matang nakamasid sakin. Ewan ko kung bakit pero bigla na lang akong napalingon at nakita ko ang isang babae na nakatingin sakin. Pamilyar ang mukha niya sakin, hindi ko lang matandaan kung saan ko siya nakita. Ngumiti siya sakin saka lumakad patungo sa direksyon ko. Nang nasa harapan ko siya saka ko lang naalala kung sino siya.

“Hi!” nakangiti niyang bati sakin. “It’s Sam, right?” napatango na lang ako at pinanuod ang pag-upo niya sa tabi ko. Hindi na ako naka-kontra dahil nagulat ako sa paglapit niya.

“hinahanap mo ba siya?” narinig kong tanong niya.

“Ha?” maang-maangan kong tanong.

“Si Nate…hinihintay  siya no?” narinig kong sabi niya.

Parang biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang marinig kong banggitin niya ang pangalan ni Nate. Tama nga ako, siya nga yun.

“H-hindi ah!” tanggi ko sabay iwas ng tingin sa kanya.

Nakita kong ngumisi siya. “wag mo na i-deny, kanina pa kaya kita pinapanuod, may hinahanap ka, alam ko, si Nate yun,” sabi niya sakin. Hindi na ako nakakibo. Pero ikinagulat ko talaga ang sunod niyang sinabi sakin.

“Sorry nga pala kagabi ha,” Nagtataka akong napatingin sa kanya. Bakit kaya siya nagso-sorry sakin. “Sabi sakin ni Nate nagalit ka daw nung nakita mo kami,” dagdag pa niya.

“Ha?!” para akong nakaramdam ng hiya. “Ah..eh..di mo naman kailangan mag-sorry sakin…ako pa nga ‘ata yung nakaistorbo  sa inyo ng Boy-“

“Boyfriend? Si Nate? Oh no! Sam, you’re getting it wrong, Hindi ko boyfriend si Nate,” natatawang putol niya sa sinasabi ko.

“Hindi?” takang tanong ko. Umiling naman siya “hindi talaga,”

“Pero…HONEY… yun ang tawag niya sa’yo di ba?”

“Oh wait, haven’t I introduce myself yet?” tanong niya. Ako naman ngayon ang umiling. “I’m sorry where are my manners, my name is HANILYNE, ‘hani’ for short, as in H-A-N-I, hindi yung honey na iniisip mo,” napangisi siya. “I’m Nate’s cousin, school mates din tayo, 4^th year na din ako,”

Natigilan ako sa narinig ko. Naramdam ko na ang pag-iinit ng mukha ko. Agad akong umiwas ng tingin sabay nahihiyang napayuko. Parang gusto kong manigas sa kinatatayuan ko o kaya bigla na lang sana akong kainin ng lupa ng buo. Hindi ko na ‘ata kayang tumingin pa ng diretso sa kanya. Nakakahiya kasi eh, ano ba yung mga iniisip ko? Napakamalisyosa ko naman.

“It’s ok, marami nga nagkakamali dyan sa pangalan ko, or sa closeness namin ni Nate, sobrang sweet daw namin, para daw kaming mag-jowa. Pero kasi, si Nate ang pinaka-close ko sa lahat ng pinsan ko, para ko na siya bestfriend kaya ganun. Nate told me, na di ka nga rin naniwala sa kanya nang sabihin niya sa’yo na pinsan niya ko, that’s why I’m here to clarify na yung mga nakita at narinig mo kagabi ay taliwas sa mga iniisip mo,” Paliwanag niya.

Hindi na ako nakakibo. Hindi ko na naman kung ano ang sasabihin sa kanya.

“Ang lungkot kaya niya kagabi nung umalis ka at di mo siya pinansin,” kwento niya. “Di na nga yun nagsimba eh! Wala na daw siya sa mood, ewan ko lang ngayon kung darating siya, di ko pa kasi siya nakikita mula kaninang umaga, Baka na-traffic na naman sa byahe o baka na-stranded na sa Bus Station, alam mo naman, dami nang umuuwi ng probinsya ngayon,”

“na-stranded na sa Bus Station?  Bus ang sinasakyan niya?” kunot-noo kong tanong sa kanya.

“Oo…Bus…wala naman ‘atang dyip na direstsong bumabyahe dito sa’tin mula Quezon City, meron ba?”
“Quezon City?! Dun pa siya nanggagaling?!” Nagulat ako.

“Hindi mo ba alam?” tanong niya. “Hindi dito sa’tin sa Sta.Rosa (Laguna) nakatira si Nate, sa Quezon City at uwian pa yun,”

“umuuwi pa siya dun araw-araw? Ang layo naman,” Ngayon alam ko na kung bakit gabi na nakakauwi si Nate sa bahay nila. At kung bait minsan sobrang gabi na kung magtext si Nate sakin. “Tapos dito siya nag-aaral? Grabe naman, buwis buhay ah,”

“sinabi mo pa! Pero, infairness,  Ang effort ng pinsan ko di ba? kaya ‘wag ka na magalit sa kanya ha, Please?”

“Eh hindi naman ako galit sa kanya eh!”

“Talaga?! Eh bakit naka-text ko siya kagabi, di ka daw nagrereply sa kanya, pati mga tawag niya di mo sinasagot, naku! Di kaya napuyat nay un, kakahintay sa text mo o sa kakaisip kung galit ka bas a kanya o hindi,”

Para naman akong na-guilty sa sinabi niya. Kanina ko pa nga talaga gusto i-text si Nate para sabihin na di naman ako galit kaya lang kinakain talaga ako ng pride at hiya ko.

“Alam mo Sam, may sasabihin ako sa’yo, pero satin dalawa lang to ha? ‘wag mo sabihinn kay Nate na sinabi ko sa’yo, magagalit sakin yun,”

“Ano yun?”

“Sa totoo lang, matagal ka na talagang gusto ni Nate….” Heto na naman ang bilis ng  kabog ng dibdib ko nang marinig ko ang sinabi niya. “simula pa nung una ka niyang makita dito sa simbahan,”

“Ha? Dito sa simbahan? Paano?” Nakakagulat na naman yung sinabi niya.

“Nung May…di ba nagsagala ka?”

Naalala ko nga yun, kasali ako sa mga nagsagala; sapilitan lang yun, sa kagustuhan lang ng Nanay ko at dahil kilala niya ang organizer, Ako yung kinuha na Reyna Emperatriz. Sobrang badtrip pa akon nun dahil yung pinsan ko na dapat Escort ko ng gabing iyon, bigla ba namang nagkasakit. Pero nagkaroon din ako ng escort, may nag-proxy kasi eh. Hindi ko na nga matandaan yung itsura niya o yung pangalan niya. Di ko naman kasi kilala, daya lang daw kasi, palibasa gwapo daw kaya kinuha nung organizer para magproxy. At dahil din sa kabadtripan ko di ko man lang siya kinausap o tiningnan man lang.

“Ah..oo…bakit?” sagot ko.

 “malamang di mo na natatandaan, alam mo ba na yung escort mo nun ay si Nate?”

“Ha?! Si nate?”

“o kita mo na, di mo alam,” napangiti siya. “Alam mo, Gustong-gusto na niya talaga tanungin ang pangalan mo nun, kaya lang, mukha ka daw masunget, at saka nahihiya daw siya, tas nung sinabi ko na magka-school mate tayo, nagulat na lang ako nang bigla siya magpatransfer dito,”

“pumayag agad ang parents niya?”

Tumango siya. “Bunso kasi si Nate at nag-iisang lalaki pa kaya agad na nasusunod ang luho,” paliwanag niya. “Tuwang-tuwa kaya yun nung nalaman niya na magka-klase kayo panay-panay ang kantiyaw ko sa kanya nun,” Natatawa pa siya habang nagkukwento. “kaya lang dahil sa likas na mahiyan at TORPE ang dakila kong pinsan di niya pa din nagawang makipag-kaibigan sa’yo…mi ang kausapin ka di ‘ata nun magawa eh!”

“oo nga…super suplado kaya ng pinsan mo, di ako pinapansin nun,” sang-ayon ko naman. “ang akala ko pa nga nung una, di niya alam ang pangalan ko,”     

“Akala mo lang, stalker kaya ang peg nun, kung alam mo lang, akala kaya namin, nagbago na yun, bigla kasing naging religious eh! Naging pala-simba na tuwing lingo, ayun pala sumusulyap lang pala sa’yo…nalaman kasi niya mula sa mga classmates nyo na nagsisimba ka din dito tuwing linggo, tama ba?”

“Ha? Pati yun alam niya?”

“Oo…pati kung anong oras ka nagsisimba,” nakangiti pa din niyang sabi. “Pati nga itong simbang gabi, kinarir eh! kahit alam niyang gagabihin siya sa pag-uwi at hassle na ang  biyahe dahil sa Christmas break eh nagpupunta pa din siya dito, enjoy na enjoy pa ang loko, kaya naman pala IKAW ang kasama niya magsimba at CLOSE na pala kayo sa wakas,”

Hindi na ako alam kung ano pa ang sasabihin ko, nagugulat ako sa mga pinagsasabi niya. Halos hindi ako makapaniwala eh! Ang galing naman magtago ni Nate.        

“Kahapon ‘ata dapat susunduin ka niya di ba? Sorry ulet ha, kasalanan ko yun eh, nagpasama kasi ako sa kanya na mag-christmas shopping sa Manila, na-traffic tuloy kami,” sabi niya at nag-sorry ulet. “Ako ang nagsabi sa kanya na bigyan ka ng flowers bilang peace-offering, alam kasi niya na magagalit ka eh,”

“Kung ganun yung bouquet na bingay niya sa’yo kahapon ay para-“

“Sayo talaga,” pinutol na naman niya ang sasabihin ko. “Hindi niya yun binigay sakin, pinahawak niya lang,” At ngumiti ulet siya sakin.

May sasabihin pa sana ako pero natigil na ang pag-uusap namin nang marinig naming ang Bell na hudyat ng pagsisimula ng misa.

“Paano Sam, maiwan na muna kita, may mga kasama kasi ako, kailangan ko na ‘atang bumalik,” at nagpaalam na siya sakin. Tumango na lang ako. Pero bago pa man siya tuluyang makalakad palayo sakin ay nilingon niya ulet ako. “Don’t worry Sam, darating din yun si Nate, antayin mo lang,” nakangiting niyang pahabol sakin. Napangiti na lang din ako sa kanya.

To be continue...